Ik had nog nooit een zogenaamde stadstriathon gedaan. Utrecht heeft er een en zondag was het zover. De weken ervoor werd ik echter geteisterd door een of ander virus. Elke holte die ons hoofd rijk is leek wel helemaal dicht te zitten. Het trainen ging daardoor niet echt goed, vooral bij het zwemmen had ik soms het gevoel dat ik door een rietje moest ademen. Bij tijd en wijle leek het of ik kiespijn had en tijdens het slapen werd ik wakker gehouden door klopgeesten die vrolijk in mijn hoofd aan het rondbonken waren. Hoe ik er aan gekomen ben weet ik niet maar uiteindelijk leek het erop dat het virus z´n biezen had gepakt. De voorbereiding op Utrecht was dus naadje. In de week ervoor besloot ik, tegen beter weten in natuurlijk, nog even wat trainingsarbeid in te halen. Dus toch nog even wat intensieve trainingen als voorbereiding. Tegen beter weten in, ik zei het al. Je kunt beter wat extra rust nemen maar de eigenwijsheid won het van ervaring en gezond verstand. Een klassieke fout.

Dus stond ik zondag middag met nog 131 andere atleten aan de start. Het was warm en er stond ook best nog een stevig windje.
Ik voelde me wel uitgerust maar niet echt fit. De start was in de Veilinghaven. De haven is niet erg groot en na ca 100 m moet de eerste boei gerond worden en daarna na ca 75 m de tweede. Die afstanden zijn te kort om het hele veld uit elkaar te trekken dus bij de eerste boei zou het al flink dringen worden. 


Foto: Dringen bij boei twee.

Tijdens de eerste 100 m zwemmen kon ik niet lekker weg komen of beter gezegd “helemaal niet” waardoor ik bij de eerste boei al bijna verzoop in het gewoel. Bij boei nummer 2 hetzelfde laken en pak. Daarna  kwam ik eindelijk in rustiger vaarwater. Maar door de nerveuze start kon ik niet lekker in mijn slag komen dat duurde uiteindelijk tot aan de tweede helft van het zwemonderdeel.
Als 15e kwam ik uit het water.


Foto:  Op weg naar de uitgang van het parc fermer. Op de achtergrond de veilinghaven.

Het fietsen bestond uit een aanloopdeel gevolgd door 4 ronden rond het Kanalen Eiland dat wordt begrensd door het Merwede kanaal en het Amsterdam Rijn kanaal. Ondanks dat “Utrecht” een stadstriathlon is bleek het fietsparkoers ook uit een “onstads” gedeelte te bestaan. Best een snel parkoers maar door de wind en een niet optimale voorbereiding ging het voor mijn doen niet heel erg “lekker”. Ondanks dat had ik toch de 7e fietstijd van de 132 deelnemers. Dus, achteraf gezien, mag ik eigenlijk niet klagen. Na het fietsonderdeel was ik opgeschoven naar de 7e positie overall.

Het lopen was van begin tot einde zwaar. Het was niet een heel bochtig parkoers maar door de warmte (25°C) liep het niet echt lekker. Naar mijn idee waren er net even wat te weinig posten waar je water kon krijgen. De eerste van de twee ronden lopen ging nog wel maar de tweede was “hangen en wurgen”.


Foto: Het begin van het tweede rondje lopen.

In het parkoers zat een heen en weer gedeelte. In het eerste rondje zag ik dat ik 3e lag bij de H40 en dat de nummer 4 er nog een meter of 200 achter zat. Maar in de tweede ronde was die 200 m al flink geslonken dus moest ik proberen te versnellen om mijn positie vast te houden. Uiteindelijk finishte ik als 9e overall en 3e bij de H40 op 10 seconden gevolgd door nummer 4. Dus veel hield ik niet over.
Als de wedstrijd 100 m langer had geduurd was ik de pineut geweest.

Mijn tijden:
Zwemmen:  0:21:33
Wissel 1:  0:01:34
Fietsen:  1:03:27
Wissel 2:  0:01:31
Lopen:   0:40:23
Eindtijd:  2:08:28

Hans Schaaper

Jaren geleden had ik me al eens afgevraagd hoe een zwemwedstrijd in het openwater zou zijn. Zonder pak dan, want tot dat moment zwom ik alleen met wetsuit in het buitenwater. Wel lastig, want een startvergunning had ik niet. Ik was zelfs geen lid van een zwemvereniging. Een NTB-licentie had ik inmiddels ook niet meer. Het kwam er dus eigenlijk nooit van. Bovendien had ik jaarlijks andere sportieve doelen waar ik me op kon richten.
Dit seizoen is dat anders. Na een intensieve winterperiode met strandraces had ik geen echte doelen voor de zomer. Gewoon een beetje doortrainen dan maar. Een keer per week in het zwembad en een paar keer in de week een korte training op de fiets. Met de zwemtrainingen merkte ik dat ik steeds langzamer ging zwemmen ten opzichte van mijn clubgenoten. Maar ja wat wil je. Bij een technische sport als zwemmen is 1 keer per week trainen gewoon te weinig, althans voor mij. Langzaam aan ging ik de trainingsfrequentie weer opvoeren en na een paar weken wekelijks weer twee zwemtrainingen af te werken merkte ik dat ik mijn maatjes in het zwembad steeds beter kon bijhouden. Het zwemmen begint dan ook leuker te worden. En je bent dan tevens meer betrokken bij de vereniging.


Foto: Finish 5 km Open Water Bodegraven. Locatie: Oude Rijn tussen de brug in het centrum en de brug in Nieuwerbrug.

Zo kwam het dat Sander mij een keer vertelde over zijn buitenwateractiviteiten en ik Marcel tegenkwam bij de 24 uurs poging van Daan Glorie die ook enthousiast vertelde over het openwaterzwemmen. Dit maakte mij weer enthousiast Zou ik mijn lang gekoesterde wens dan ook eens laten vervullen? Maar ja, hoe moet ik beginnen?
Sander nodigde mij toen uit om bij zijn openwater wedstrijd in Spaarnwoude te komen kijken en mee te doen met de prestatietocht. Een van de eerste wedstrijden in het seizoen en het water is dan nog erg koud. Ik had nog niet in het buitenwater gelegen dus hoe moet ik aan die temperatuur wennen? Zo’n hoog vetpercentage heb ik nou ook weer niet. Nou dat was niet zo moeilijk. Vanaf dat moment ging ik elke ochtend koud douchen. Steeds langer kon ik zonder naar adem te happen onder de koude kraan staan. Het voelde zelfs lekker als je er onder vandaan kwam. Door de reactie in je lichaam werd je vanzelf warm.
Zondagmiddag 19 juni moest ik er aan geloven. Ik mocht het water in voor de prestatietocht. Het water in, koud, slechts 17 graden. We mochten weg. Een stuk of twintig mannen, vrouwen en kinderen vertrok met een redelijk tempo. Zou dat 1000m zo gaan, vroeg ik me af. Nou ja, laat ik maar lekker gaan zwemmen. Door het koude water kreeg ik na zo’n 200m toch een beetje benauwd. Was het de kou, was het de spanning? Ik hield mijn slag stil. Vrouw en kinderen die langs de kant meeliepen begonnen de gillen. ‘Kom op pap’. Ik zag op dat moment niemand voor me liggen. Iedereen lag achter me. Huh? Daar kreeg ik natuurlijk moraal van. Doorzwemmen dan. Na het keerpunt zwom ik vlak langs de kant terug. Het water was daar warmer. Uiteindelijk kwam ik als eerste aan. Tijd? Onbekend. Bij de prestatie wordt die niet gemeten. Maakt niet uit. Het was leuk en het smaakte naar meer.

Vanaf dat moment ging ik elke week met Sander mee naar de kanobaan om te trainen. Daar kwam ik clubgenoten van Sander tegen die met vertelden hoe dat werkt met startlicenties en lidmaatschappen. Vanaf dat moment werd alles voor me perfect geregeld en kreeg ik een cap met nummer. Ik kreeg ook opdracht om wedstrijden uit te zoeken om mee te kunnen doen met een klassement. Sander was van plan om de 5km van Bodegraven te zwemmen. Omdat ik helemaal niets van het openwatercircuit weet besloot ik gewoon de wedstrijden uit te kiezen die Sander ook zwemt. Maar ja, 5km? Ik had nog nooit langer dan 3,8km gezwommen met wetsuit…

Gelukkig had ik mijn trainingsfrequentie al wat opgevoerd en was de dinsdagavond in het buitenwater er bij gekomen. Ik besloot er nog een middag bij te pakken voor een hele rustige duurtrainingen. Verder dan 3,7km kwam ik echter niet.
Afgelopen dinsdag zouden Sander en ik twee keer de kanovijver in Spaarnwoude zwemmen. Deze afstand benaderde de afstand in Bodegraven. Na 1 keer op en neer gezwommen te hebben werden we uit het water geroepen. Het begon te onweren. Dus weer geen training langer dan 4km.
3 juli. Heerlijk geslapen, maar na het wakker worden voelde ik het al. Zenuwen. Die heb ik tijden niet gehad voor een sportevenement. Vaak is het routine, maar dit was anders. Iets nieuws. 5km tussen echte zwemmers is toch anders. Zal ik het bij kunnen houden? Ik schrok van tijden van andere 5km wedstrijden die ik op internet had gevonden. Niet normaal meer. Met de gedachte dat ik als een van de laatste aan zal komen vertrok ik met 8 andere zwemmers naar Bodegraven. De 5km was het eerste nummer van het programma. Zwemmen in de Oude Rijn. Zal er stroming staan?
Met een bus werden we 4km voorbij de finish afgezet. Onderweg probeerde ik zoveel mogelijk herkenningspunten in me op te slaan voor de terugweg. Je moet immers een beetje weten hoe ver het nog is. Aangekomen bij de start werden de startnummers opgeroepen en kon je aan de kant klaarstaan wachtend op het signaal dat je het water in mocht. We moesten eerst 500m de andere kant op zwemmen en dan 4,5km terug naar Bodegraven.
We mochten het water in. Koud? Nee, heerlijk. Temperatuur 20 graden gemeten in het midden van het kanaal op 40cm diepte.


Foto: Watertemperatuur Oude Rijn Bodegraven 3 juli 2011.

De start. Alles gelijk weg. Mee? Nou laat ik maar niet te gek doen, het is nog een stukje. Bang om mezelf op te blazen ga ik in de ‘kat-uit-de-boom-kijken-modus’ zwemmen. #$%$^#, mijn brilletje zit niet goed. Water loopt er in. Bril goed doen, iedereen is al weg, nog een keer water er in. Eindelijk weg. In het zwembad tel ik altijd mijn slagen. Misschien een tik van me, maar dat kan me nu goed helpen. Laat ik dat nu de eerste 500m ook maar. Weet ik later ongeveer hoe ver ik al gezwommen heb als ik blijf tellen. De eerste km was zo voorbij. Had die km ook echt rustig gezwommen. Ik zat op dat moment aan de voeten van een ander. Dat kan ik wel. Spaart ook energie. Aan mijn voeten zit ook een zwemmer. We zijn met zijn drieën. Na ongeveer 2,5km (tellen hè…) kwamen de eerste 2 dames me voorbij. Het leek wel of we stil stonden. Na ruim 3km merkte ik dat mijn voorganger langzamer zwom dan ik zelf wilde. Ik ga hem voorbij. In mijn ooghoeken zie ik een groepje snelle meiden aankomen. Ik zet aan. Probeer mee te zwemmen.  Dat lukt niet. Ze gaan te hard. Ik zie wel dat ik los ben gekomen van die andere twee zwemmers. Lig nu alleen. Door minder naar voren te kijken kan ik rustiger zwemmen. Het gaat lekker en ik heb nog nergens last van. Heerlijk dit.
Ik zwem door een stuk waar veel kroos ligt. Gatver. Het hoort er waarschijnlijk bij maar lekker is het niet. In de verte zie ik de brug waar we onder door moeten. Vanaf daar is het nog ongeveer 800m. Mijn tempo probeer ik nog wat op te voeren, maar dat gaat niet van harte. Laat ik nou maar goed op mijn techniek letten dan kan ik het zelfde tempo beter vasthouden. Na de brug wordt de Oude Rijn breder en krijgt de wind iets meer vat op het wateroppervlak. Echte golven kun je het niet noemen. Eerder rimpels, maar verschil met het eerste stuk merk je wel.
Het wordt drukker langs de kant. Een hoop mensen zitten met stoeltjes aan de waterkant. Je zwemt er vlak langs. In de verte zie ik het finishbord met op de finishboot allemaal officials in witte kleding. Nog een klein stukje en ik kan aantikken. Ik ben er. De tijd wordt genoteerd. “Onofficieel rond de 1 uur en 22 minuten”, wordt me verteld. Ik ben heel tevreden! Dit had ik niet verwacht. De officiële tijd is uiteindelijk 1.21.35.95, 18de plek. Sander zit vlak achter me met 1.24.17.57 en 21ste plek. Over 2 weken in Huizen 1000m bij de masters. Ik heb er nu al zin in en ben benieuwd hoe dat gaat.

Marco de Jonge

Ik had me er al lang op verheugd. Hoe vaak komt het voor dat we kunnen deel nemen aan een spiksplinter nieuw evenement en dat ook nog eens “om de hoek”? Zondag 19 juni was het zover; de 1e editie van de K-SWISS Zandvoort Circuit Triathlon. Er was voor iedereen wat wils; 1/8-ste en 1/4-de triathlon en duathlons. Frank Walta, Michael Dirkzwager, Bas de Bruin en ik zelf (Hans Schaaper) hadden ons ingeschreven voor de 1/4 Triathlon. Het zou wat moois worden. Zwemmen in de Noordzee, fietsen op het circuit en dat alles omlijst door twee rondjes lopen rond het circuit. Met het uitzicht op een prachtig evenement hielden de weergoden ons al de hele week bezig. De voorspellingen zagen er niet goed uit. Regen en wind zongen `huilden´ al de hele week het hoogste lied. Regen is verre van mijn favoriet maar ala die zou geen bedreiging vormen. De wind dat was andere koek. De weersvoorspellingen wezen allemaal in de zelfde richting. West 5 maar aan de kust 6 met uitlopers naar 7. Eerder de week werden we door de Organisatie er al van op de hoogte gebracht dat als de weergoden niet van gedachten zouden veranderen het zwemonderdeel zou worden verruild voor een ronde lopen. Alle gebeden ten spijt. De weergoden waren onvermurwbaar. Alhoewel er soms nog wel eens een wonder gebeurt ging ik er vrijdag maar vanuit dat de triathlon omgezet zou worden in een duathlon. En zo geschiedde.

Zondagochtend op pad naar Zandvoort. Het had ´s nachts flink geplensd maar bij het vertrek was het zowaar droog. Toch nog een lichtpuntje. Bij het opdraaien van de Boulevard zagen we wat we allang al wisten. De golven waren hoog en de branding liep een flink eind de Noordzee in; een belangrijk ingrediënt voor doffe ellende. Zouden er atleten in moeilijkheden komen dan zou het voor de Reddings Brigade schier onmogelijk zijn om overzicht over de situatie te houden en op adequate wijze hulp te bieden. Het zwemmen werd afgelast. Een wijs besluit.


Foto: “One small step for Flipper, one giant leap for triathlete”. Een indrukwekkende en gevaarlijke branding leidde tot afgelasting van het zwemonderdeel.

Rond 11:30 was ik in het parc fermé. Anderhalf uur voor de start dus ruim de tijd voor de gebruikelijke verkenning. Ingang/uitgang en looproute in het parc fermé. Hoe vind ik snel mijn fiets als er straks dik 200 fietsen in het parc fermé staan? Het loopparkoers bleek een zandpad te zijn dat was verhard met kiezels en puin. Geen gladgestreken asfalt maar toch goed te doen. Maar dan wel met sokken aan i.p.v. blote voeten want één steentje in de schoen kan heel wat schade aanrichten. De start was even buiten het parc fermé. Omdat er toch nog tijd over was en ruimte in het parc fermé besloot ik toch nog gauw een ander plekje voor mijn fiets te zoeken zodat de looproute door het parc fermé net wat gunstiger zou uitpakken. Onder luid hoon gelach van Michael en Frank besloot ik gewoon mijn plan uit te voeren. Ik was niet de enige die deze verleiding niet aan zich voorbij liet gaan. Het circuit had ik al uitgebreid bestudeert op Internet. Daartoe zijn vele bronnen beschikbaar. Ik had aardig in mijn hoofd waar de zware punten van het circuit zagen en dat in combinatie met de wind. Het circuit is niet vlak maar daalt en stijgt constant. Alleen het gedeelte voor de tribune is vlak. De bochten zijn met een beetje stuurmanskunst goed te doen. Je kunt op het circuit overal vol doorrijden zonder te hoeven remmen.


Foto: Voorbereidingen in het Park Fermé. Tactieken worden door Michael, Frank en Hans nog even doorgesproken en tips worden uitgewisseld. Het materiaal van de concurrenten wordt door Michael aan een grondige inspectie onderworpen.

Het was inmiddels tijd geworden voor de start. Voor de start werd nog uitlegt dat we in tegen stelling tot een normale duathlon eerst de korte afstand (één rondje) zouden lopen, dan fietsen en dan de lange afstand (twee rondjes) zouden lopen.


Foto: De eerste meters van de duathlon. Directe concurrenten Nico Verkade (nr 291) en Corné Klein (paars) vlak bij.

De start verliep zonder problemen. Het eerste rondje ging hard maar ik had geen problemen om het tempo te handhaven. De kopgroep was echter wel een maatje te sterk voor mij.  Het parkoers was net als het circuit; voor geen meter vlak en daarbij onverhard (zand en kiezels/puin) maar toch goed te doen. Na het lopen lag ik 7e (weet ik nu de uitslagen bekend zijn). Ondanks een snelle wissel stapte ik nog steeds als 7e op de fiets. Het circuit bestond uit mooi strak asfalt maar was verder bezaaid met stukjes rubber van autobanden maar daar hadden we geen last van. Het circuit is zeker niet vlak. Op het stuk voor langs de pitstraat na is het een continue klimmen en dalen. De wind (West, 6/7 bft) was voor alle atleten een nog grotere tegenstander.

Via de speaker kreeg ik na een aantal ronden door dat ik tweede lag en heel langzaam richting Corné Klein fietste die op dat moment 1e in de wedstrijd lag. Achteraf bleek uit de uitslagen dat ik na een ronde fietsen 6e lag, na 2 ronden fietsen 4e en na 3 ronden fietsen 2e. Daarna zou deze positie, ondanks verwoede pogingen, in onze start serie niet meer veranderen.


Foto: Volle bak tussen pitstraat en tribune.

Ik kwam vlak achter Corné het parc fermé in. Toen ik mijn fiets in het rek hing ging hij er net vandoor om aan de afsluitende twee looprondes te beginnen. Ik was tot op ca 20 seconden genaderd. Ondanks dat ik liep voor wat ik waard was zou vanaf dat moment de afstand tussen ons twee weer langzaam toenemen tot ca 46 seconden. Maar in de laatste twee rondjes had ik minder toegegeven dan in het eerste rondje.


Foto: de laatste ronde van het afsluitende looponderdeel. Op de achtergrond de tribune met finish. Vanaf hier moest nog ca 3 km gelopen worden.

Als tweede van onze serie kwam ik over de finish. Later bleek dat een van de duathleten uit de ochtendserie eerste was geworden en wij triathleten schoven dus allemaal een plaatsje door. Zo werd ik uiteindelijk dus derde.


Foto: Ooit gedacht nog eens op een circuit te worden gehuldigd te worden. De nummer één was echter al naar huis.

Mijn tijden:

Lopen 1 incl W1	: 14:56
Fietsen	: 59:32
W2	: 01:30
Lopen 2	: 31:51
Eindtijd	: 1:47:47

Groeten,
Hans Schaaper